video killed the radio star

Ik ben uw radio.
Ge zet mij op als ge nood hebt aan mij.
Als ge uw verdriet in mijn muziek wilt verliezen.
En daarna zet ge me terug af.
Volumeknop dicht, de stekker eruit.

Maar zelfs al zet ge me nu nooit meer op,
ik ben trouwens ook moegespeeld -bespeeld-
toch zal ik altijd 't laatste nummer blijven
dat in uwe kop rondspookt.

Steken overal

die steken in mijn hoofd
vermoeid verdriet te denken
pilletje slikken, verdoofd
nee nee nee
vermorzelde gedachten
ik ween eruit
wat ik te lang heb verborgen

die steken in mijn hart
gebroken verdriet te voelen
drankje slikken, nieuwe start
nee nee nee
vermorzelde gevoelens
ik bloed eruit
wat ik te lang heb verborgen

die steken in mijn maag
leeg verdriet te eten
nog wat pijn, graag
nee nee nee
niks gegeten, niks vermorzeld
-maar toch-
spuug ik eruit
wat ik te lang heb verborgen

steken steken
steken overal
als voltreffers afgeschoten.

wees anders

ik ben zo heerlijk anders

zo anders dan de rest

zo dromerig verward

zo puur mezelf

ik ben zo heerlijk anders

zo anders dan de rest

zo makkelijk geboeid

zo levensgenietend echt

want in mijn gedachte gedachten

is dat anders-zijn

helemaal niet zo slecht

Chaos in mijn kosmos

woorden worden orde-lijk

zoals dansers anders lijk-en dan 'n ander

heer-lijk eerlijk

beloven geloven

gelogen belogen

        verloren

                        vormen

                                      van

                                            verdriet

                                                      vullen

                                                                     leegtes

                                                                              liever

                                                                                  langzaam

                                                                                     lijdend    

                                                                                       le-lijk

                                                                                          ben ik

                                                                                          ?

Wendy

Hé jij

weet je nog toen je me vertelde dat er in mijn buik heel veel elfjes wonen? Wel, ik moet toegeven, ik denk dat je gelijk hebt. En ze laten me vliegen. Vliegen door mijn dromen.

Maar ik mis je zo

En telkens als ik dat denk, sterft er een elfje hier diep vanbinnen en dan mis ik je -indien mogelijk- nog meer. Zo slinkt het aantal enorm tegenwoordig en weldra verleer ik waarschijnlijk het vliegen. Nog erger,  het dromen. Misschien ga ik er te fel in op, maar stel je het eens voor; geen dromen, geen gedachten meer.. Datgene wat niemand mij ooit zou kunnen afpakken dreigt toch te verdwijnen. Het lijkt alsof iemand ze 's nachts vakkundig verwijdert (dat is een eufemisme voor stelen, vuile dief) en dan

Vertrappelt

                  Verscheurt

                                    Vermoordt

Merk je het ook? Dat ik aan het veranderen ben? Iedereen zegt het, ik wou het eerst niet geloven maar misschien is het wel waar. Waar? 

WAAR? 

Wat is waarheid immers nog in deze tijd? Ik dacht dat waarheid niet kon liegen maar het tegendeel bewees zichzelf.

Ik weet wat je denkt. Dat mijn wereld steeds donkerder wordt. Waarschijnlijk heb je gelijk. Maar alleen jij kan me redden,

Peter

Want ik mis je zo

vergeet-me-nietje

ik moest niet bang zijn
want gij waart mijn donker
dat 's nachts over me waakte

ik moest niet vrezen
want gij waart mijn zee
waarin ik me helemaal verdiepte

ik moest niet praten
want gij waart mijn stilte         -en soms mijn geluid-
dat heel de wereld vulde

ik moest niet vluchten
want gij waart mijn overal(l)
die ik altijd aanhad

ik moest niet fantaseren
want gij waart mijn werkelijkheid
die ons liet dromen

ik moest niet kiezen
want gij waart mijn wit            -en mijn zwart-
grijs was geen optie

ik moest niet zweven
want gij waart mijn aarde
en ik stond graag op uw grond

ik moest eigenlijk helemaal niks
want gij waart mijn alles
en ik was uw vergeet-me-nietje

maar ge vergat me toch.

schizofrenie

Weet ge

Ja ik weet veel, da weet ge toch?

Ik zou alles opnieuw willen doen

Met mij?

Gij zíjt mij, ik kan niet zonder u, ook al zou ik wel willen

’s waar. Zou ge dan liever van mij af zijn?

Mmm.. Soms misschien wel..

Amai, dat .. dat kwetst..

Mja sorry, ik ben ook maar eerlijk e

Iets te precies. Maja ok, vertel maar door

Ja dus, ik zou de tijd willen terugdraaien.. Zodat ik weet wat er allemaal gaat komen.

Ah, zodat ge ons kunt voorbereiden?

Nee, zodat ik ’t allemaal kan voorkomen.

Aja da zou nog beter zijn!

True. Maar uiteindelijk weet ik ..

Gij weet ook veel ja, da’s waar, da’s omda we één zijn he!

Luister nu gewoon efkes verdomme

Ok ok rustig..

Dat als ik dat zou kunnen doen

Wat?

De tijd terugdraaien tiens

Aja

Dat als ik de keuze heb.. Ik toch weer dezelfde stomme fout maak

Over wat hebt ge het eigenlijk?

Die uiteindelijk fucking alles voor mij verpest

Ey? Hoort ge mij? ik volg u niet!

Omdat ik dan weer mijn gevoel volg; en niet uw verstand

Gaat ge mij niet volgen?

Gaat ge weer uw eigen egoïstische zelf volgen?

Stom e

Echt stom ja.

I know, ‘t spijt me..

Weet ge?

Ik weet evenveel als u ja ..

Ik zou soms ook liever van u af zijn

Oh..

Doet pijn he?

A little..

Maar toch zit daar het verschil tussen ons twee, ook al zijn we eigenlijk gelijk.

Hoezo?

Ja, ik ben een deel van u, maar gij leidt vooral uzelf, gij kunt mij efkes afzetten als ge dat wilt, snapt ge?

Nee..

Kijk, gij zijt ook een deel van mij, maar ik kan u niet zomaar uitschakelen. Gij bepaalt of ik fatsoenlijk functioneer of niet. En als ge beslist om uzelf te leiden, dan werk ik niet meer, dan volg ik u daar weer in, ook al weet ik eigenlijk dat dat niet juist is, maar .. ik versmelt als het ware met u dan.

Aja en wat is daar dan van?

Awel, dat gij de baas zijt over mij he

Wat heeft da te maken met mijn punt?

Ja gij zegt just toch dat ge uzelf gaat volgen als ge terugkeert in de tijd.

En dan?

Dan moet ik u weer volgen.

Ge moét ni e

Ik heb geen keuze.

Jawel.

Nee.

?

Wij zijn één, we moeten het met onszelf redden.

Aja. Ok dan.

Bon Iver - The Wolves (act I & II)

c'était un bon hiver.
but forever ago

En terwijl de eerste zonnestralen
over m'n bleke gezicht gleden
bleef je mij winteren -
overwinteren
daar je eigenlijk naar zomer snakte

waar was de lente dan?

and that's how it really ends.

And the day it ends, the day it, the day it ends... And there’s no need for me. Damien Rice galmt door m’n kot. M’n ogen worden waterig. Tranen. Godverdomme, waarom staat da op? Damien altijd met z’n rakende teksten. Ma ’t is wel waar, ’t is godverdomme weeral waar. De dag da ’t eindigde, was er geen nood meer aan mij. En da doet pijn. Wa heb ik dan verkeerd gedaan?

Ik mis u. Ik mis uw liefde. Ik mis uw passie. Ik mis uw zachte stem. En uw fonkelende ogen. En uw mooie handen stevig rond me. Ik mis da veilige gevoel. Ik mis uw lach. Ik mis uw gelukzaligheid. Ik mis mijn gelukzaligheid. Ik mis ons.

Ik mis u. En gij mij ni. Gij gaat gewoon door alsof ’t u ni kan schele, alsof er nooit iets is geweest. Ma ’t is er wél geweest, ’t kan nie meer worde uitgewist. Ge doet alsof ge ni om me geeft. Ik zei wel degelijk alsof. Want ergens hoopte ik nog steeds da’k wel iets betekende. Uiteindelijk was da alleen maar wishful thinking. Ge geeft gene moer om me, en da hebt ge ook nooit gedaan. Eikel. Laffe klootzak.

Merci om 0 respect voor mij te hebben.

donker

donker
sloeg zijn slag
toen licht verdween

verloren en verward

uit het nergens
werd wit plots
zwart

probleem van het existentialisme

Ik ben een schrijver. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. Anderen misschien ook, ik weet het niet. Momenteel zit mijn hoofd vol met woorden, die ik radeloos op deze papieren wil schreeuwen. Maar mijn stem is verdwenen. Vastgeroest in mijn verdriet, verdronken in mijn tranen. Woorden zitten in elkaar verstrikt en ik krijg ze gewoon niet meer ontward. En zo ontstaan er telkens opnieuw flarden van teksten, gedichten, gevoelens. Zonder ziel, verward en eerder gebruikt. Zo voelt het. Sterker nog, zo voel ík me. Eigenlijk ben ik helemaal geen schrijver. Ik ben alleen maar de frustratie van mijn eigen lijden.

.

is dat zo?
zo is dat
dat is zo.
zo, dat is.
wat is?
is wat.
het is me wat
dat is waar.
waar is dat?
waar is wat?
wat is waar?
daar valt over te discussiëren
inderdaad.

I can change

de tijd tikt weg

als een bom

die geen haast heeft

om te ontploffen

maar alles verandert

zo anders raar

seizoen vervagen

tranen regenen

diepe groeven tekenen

problemen worden zorgen

alleen ik blijf

grijs en verborgen

Onzin, da's niet-functioneel

Studeren zou op dit moment functioneel zijn. Oorzaak en gevolg. Goed studeren resulteert in goede punten. Maar ik werk helaas niet zo functioneel, alleszins niet meer. Oorzaak en gevolg hebben geen vat meer op mij. Vermits de oorzaak helemaal niet oorzakelijk is en het gevolg toch volgt terwijl het eigenlijk niet kan volgen op een niet-oorzakelijke oorzaak, wordt het dus een niet-functionele chaos. Nu ik erover nadenk, de vorige zin was er het perfecte voorbeeld van. En in dit warhoofd moet ik dan enige structuur zien te krijgen, wat een onmogelijke opgave. Waarschijnlijk even onmogelijk als het examen wat mij morgen eng gaat aanstaren. Ochja, dan staar ik maar wat terug, doe ik graag. Staren is voor mij een zeer drukke bezigheid geworden. En onbewust, terwijl ik dan zo druk bezig ben met te staren, ga ik nadenken. Ja, wel een duidelijke oorzaak en een logisch gevolg in deze context, waarschijnlijk omdat staren functioneel is voor mij. En nadenken ook, soms toch. Dan komen er zo van die vragen, die ik zelf helaas al weet te beantwoorden.

En de vragen die kwamen, die loste ik bijna helemaal op, maar toch bleef ik wanhopig naar andere antwoorden zoeken. Niet-functionele antwoorden uiteraard, want zo werk ik, niet functioneel. De vragen zelf waren al zo pijnlijk, de antwoorden kon ik niet aan. Dus creëerde ik maar onzinnigheid, in de hoop dat dat de pijn weg zou schelden. Maar, terwijl het lijkt dat ik alle vragen heb opgelost (wie, wat, waar en wanneer zijn redelijk duidelijk), toch moet ik nog steeds zoeken naar het antwoord op de volgende hatelijkste vraag:
waarom?

schelpen zoeken

een nieuwe schelp
op het strand van Oostende
wachtend op de vloed 
om meegesleurd te worden 
in een zee van ontdekkingen

"trek me uit m'n schelp", zei ik
en ge probeerde
ge deed da goed
maar plots, om één of andere reden
liet ge los
en ik klapte terug dicht
onverwacht hard

een doodgewone schelp
op het verlaten strand van Oostende
wie zoekt er nu ook schelpen in de winter?

niemand.

and that's what happened

kwaad
maar vooral
verloren

vliegangst eindelijk overwonnen
maar vliegen wilt ze niet meer

zonder hem