Onzin, da's niet-functioneel

Studeren zou op dit moment functioneel zijn. Oorzaak en gevolg. Goed studeren resulteert in goede punten. Maar ik werk helaas niet zo functioneel, alleszins niet meer. Oorzaak en gevolg hebben geen vat meer op mij. Vermits de oorzaak helemaal niet oorzakelijk is en het gevolg toch volgt terwijl het eigenlijk niet kan volgen op een niet-oorzakelijke oorzaak, wordt het dus een niet-functionele chaos. Nu ik erover nadenk, de vorige zin was er het perfecte voorbeeld van. En in dit warhoofd moet ik dan enige structuur zien te krijgen, wat een onmogelijke opgave. Waarschijnlijk even onmogelijk als het examen wat mij morgen eng gaat aanstaren. Ochja, dan staar ik maar wat terug, doe ik graag. Staren is voor mij een zeer drukke bezigheid geworden. En onbewust, terwijl ik dan zo druk bezig ben met te staren, ga ik nadenken. Ja, wel een duidelijke oorzaak en een logisch gevolg in deze context, waarschijnlijk omdat staren functioneel is voor mij. En nadenken ook, soms toch. Dan komen er zo van die vragen, die ik zelf helaas al weet te beantwoorden.

En de vragen die kwamen, die loste ik bijna helemaal op, maar toch bleef ik wanhopig naar andere antwoorden zoeken. Niet-functionele antwoorden uiteraard, want zo werk ik, niet functioneel. De vragen zelf waren al zo pijnlijk, de antwoorden kon ik niet aan. Dus creëerde ik maar onzinnigheid, in de hoop dat dat de pijn weg zou schelden. Maar, terwijl het lijkt dat ik alle vragen heb opgelost (wie, wat, waar en wanneer zijn redelijk duidelijk), toch moet ik nog steeds zoeken naar het antwoord op de volgende hatelijkste vraag:
waarom?