and that's how it really ends.

And the day it ends, the day it, the day it ends... And there’s no need for me. Damien Rice galmt door m’n kot. M’n ogen worden waterig. Tranen. Godverdomme, waarom staat da op? Damien altijd met z’n rakende teksten. Ma ’t is wel waar, ’t is godverdomme weeral waar. De dag da ’t eindigde, was er geen nood meer aan mij. En da doet pijn. Wa heb ik dan verkeerd gedaan?

Ik mis u. Ik mis uw liefde. Ik mis uw passie. Ik mis uw zachte stem. En uw fonkelende ogen. En uw mooie handen stevig rond me. Ik mis da veilige gevoel. Ik mis uw lach. Ik mis uw gelukzaligheid. Ik mis mijn gelukzaligheid. Ik mis ons.

Ik mis u. En gij mij ni. Gij gaat gewoon door alsof ’t u ni kan schele, alsof er nooit iets is geweest. Ma ’t is er wél geweest, ’t kan nie meer worde uitgewist. Ge doet alsof ge ni om me geeft. Ik zei wel degelijk alsof. Want ergens hoopte ik nog steeds da’k wel iets betekende. Uiteindelijk was da alleen maar wishful thinking. Ge geeft gene moer om me, en da hebt ge ook nooit gedaan. Eikel. Laffe klootzak.

Merci om 0 respect voor mij te hebben.

donker

donker
sloeg zijn slag
toen licht verdween

verloren en verward

uit het nergens
werd wit plots
zwart

probleem van het existentialisme

Ik ben een schrijver. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. Anderen misschien ook, ik weet het niet. Momenteel zit mijn hoofd vol met woorden, die ik radeloos op deze papieren wil schreeuwen. Maar mijn stem is verdwenen. Vastgeroest in mijn verdriet, verdronken in mijn tranen. Woorden zitten in elkaar verstrikt en ik krijg ze gewoon niet meer ontward. En zo ontstaan er telkens opnieuw flarden van teksten, gedichten, gevoelens. Zonder ziel, verward en eerder gebruikt. Zo voelt het. Sterker nog, zo voel ík me. Eigenlijk ben ik helemaal geen schrijver. Ik ben alleen maar de frustratie van mijn eigen lijden.

.

is dat zo?
zo is dat
dat is zo.
zo, dat is.
wat is?
is wat.
het is me wat
dat is waar.
waar is dat?
waar is wat?
wat is waar?
daar valt over te discussiëren
inderdaad.