and that's how it really ends.

And the day it ends, the day it, the day it ends... And there’s no need for me. Damien Rice galmt door m’n kot. M’n ogen worden waterig. Tranen. Godverdomme, waarom staat da op? Damien altijd met z’n rakende teksten. Ma ’t is wel waar, ’t is godverdomme weeral waar. De dag da ’t eindigde, was er geen nood meer aan mij. En da doet pijn. Wa heb ik dan verkeerd gedaan?

Ik mis u. Ik mis uw liefde. Ik mis uw passie. Ik mis uw zachte stem. En uw fonkelende ogen. En uw mooie handen stevig rond me. Ik mis da veilige gevoel. Ik mis uw lach. Ik mis uw gelukzaligheid. Ik mis mijn gelukzaligheid. Ik mis ons.

Ik mis u. En gij mij ni. Gij gaat gewoon door alsof ’t u ni kan schele, alsof er nooit iets is geweest. Ma ’t is er wél geweest, ’t kan nie meer worde uitgewist. Ge doet alsof ge ni om me geeft. Ik zei wel degelijk alsof. Want ergens hoopte ik nog steeds da’k wel iets betekende. Uiteindelijk was da alleen maar wishful thinking. Ge geeft gene moer om me, en da hebt ge ook nooit gedaan. Eikel. Laffe klootzak.

Merci om 0 respect voor mij te hebben.