Ik ben een schrijver. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. Anderen misschien ook, ik weet het niet. Momenteel zit mijn hoofd vol met woorden, die ik radeloos op deze papieren wil schreeuwen. Maar mijn stem is verdwenen. Vastgeroest in mijn verdriet, verdronken in mijn tranen. Woorden zitten in elkaar verstrikt en ik krijg ze gewoon niet meer ontward. En zo ontstaan er telkens opnieuw flarden van teksten, gedichten, gevoelens. Zonder ziel, verward en eerder gebruikt. Zo voelt het. Sterker nog, zo voel ík me. Eigenlijk ben ik helemaal geen schrijver. Ik ben alleen maar de frustratie van mijn eigen lijden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten